Podmokły żuławski teren nie sprzyjał podróżom. Złej jakości szlaki, często wytyczone po groblach, gliniaste, latem pełne kurzu, zimą tonęły w zaspach, podczas roztopów grzęzły w błocie. Olenderscy mieszkańcy Żuław, pracowici gospodarze a jednocześnie rezolutni kupcy, z pokorą przyjmowali jednak wszystkie dary natury. Rozbudowaną sieć kanałów, która pomagała im osuszać mokrą żuławską glebę, przekształcili w niespotykany nigdzie indziej w Rzeczypospolitej wodny gościniec, pełen kładek i zwodzonych mostów. Po tych przyjaznych mieszkańcom wodnych szlakach przechadzały się statki, czółna i promy, którymi mieszkańcy  swobodnie poruszali się pomiędzy swoimi włościami przewożąc płody rolne, siano i zboże lub dostarczając produkty do miasta na targ. Wysokie groble oraz spokojne, leniwie płynące wody mniejszych kanałów, wśród urokliwych pól, czyniły żeglugę zarówno przyjemną jak i bezpieczną.