Dziś świadectwem kilkusetletniej historii polderyzacji obszaru delty Wisły, zapoczątkowanej w wiekach średnich przez Krzyżaków, konsekwentnie kontynuowanej przez kolejne grupy osadników, są liczne zabytki hydrotechniki: śluzy, tamy i mosty ale także naturalnie wpisane w nizinny krajobraz tryfty, kanały i groble.

Żuławskimi ślimakami nazywano dawniej wiatraki. Dziś na Żuławach spotkać można ostatnie dwa spośród licznie występujących na tym terenie pomp wietrznych – wiatrak typu koźlak w Drewnicy oraz holender w Palczewie.

Niespotykana nigdzie indziej w dawnej Rzeczpospolitej rozbudowana sieć kanałów przekształciła Żuławy w krainę wodnych gościńców, pełną kładek i zwodzonych mostów, którymi latem pływały statki, czółna i promy. Zimą zaś, po skutych lodem wodach, wyposażeni w łyżwy i sanie podróżowali mieszkańcy udający się na targ lub do kościoła. 

Chociaż domy podcieniowe były najbardziej efektownymi i okazałymi budynkami należącymi do miejscowych gospodarzy, oprócz nich na uwagę zasługują także związane z osadnictwem olenderskim zagrody zespolone, wciąż licznie występujące na Żuławach.   

Żuławy przez wieki cechowała ich wielokulturowość związana z różnymi typami osadnictwa i przekrojem narodowościowym kolonizatorów, jednak bez wątpienia na szczególną uwagę zasługują holenderscy mennonici, jedna z bardziej tajemniczych i oryginalnych grup zamieszkująca ziemie dawnej Rzeczpospolitej.