Błogą ciszę i spokój odciętych od reszty świata żuławskich wsi mącił jedynie odgłos poruszanych na wietrze skrzydeł wiatraków. Młyny wietrzne pojawiły się w tej wodnej krainie zapewne w XVI w., wraz z przybyciem pierwszych osadników holenderskich. Od tego czasu stanowiły nieodłączny element żuławskich nizin. Koźlaki, holendry, paltraki — ustawione rzędem obok siebie, zawsze znajdowały się w licznym towarzystwie swoich skrzydlatych braci. Czuwały na posterunku w dolinach, wszędzie tam gdzie woda czyniła największe zniszczenie. Ich kolorowe, pokryte żaglem skrzydła czekały tylko na powiew wiatru, by jego siłą wprawić w ruch misternie zbudowany mechanizm. Można było odnieść wrażenie, że tutaj człowiek reguluje tylko stan wody, a wiatr pracuje dla niego. Koła łopatkowe lub śruby zwane ślimakami, były w stanie podnieść wodę na 1,5 metra, by przenieść ją do kanałów wyżej położonych, czyniąc dolinę suchą i bezpieczną.